ఎదురుచూపు

ప్రతిరోజూ మా ఇంటెదురుగా ఉండే పోస్టాఫీసు అరుగు పైన ఒకావిడ కనిపిస్తుంది. వచ్చే పోయే పోస్టుమాన్లని ఏదో అడుగుతూ ఉంటుంది, కొంత మంది ఏదో చెప్తారు, కొంతమంది ఆమెని విననట్టుగా వెళ్ళిపొతుంటారు, మరింకొందరు విదిలింపుగా చిరాకు ప్రదర్శిస్తుంటారు.

నేనిక్కడికొచ్చి వారం రోజులయ్యింది అప్పట్నుండి చూస్తున్నాను ఇదే తంతు, చదువైపోయి ఉద్యోగాల వేటలో సొంతూరు భద్రాచలం నుండి హైదరాబాదులోని కూకట్ పల్లిలో ఉంటున్న మా ఫ్రెండు రమేషుగాడి రూములో చేరాను, రోజుకో పది అప్లికేషన్లు పోస్టు చేస్తూ, ఇంటెర్వ్యూల కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. ఇలా ఓ రోజు కొన్ని అప్లికేషన్లనూ, ఇంటికి వ్రాసిన ఉత్తరాన్నీ పోస్టు చెయ్యటానికి పోస్టాఫీసుకెదురుగా ఉన్న పోస్టుడబ్బా దగ్గరికి వెళ్ళాను. అప్పుడే ఆమెని దగ్గరగా చూడటం, బహుసా ఓ యాభయ్యేళ్ళుంటాయి, పసుప్పచ్చ రంగు నేత చీర, గుండ్రటి ముఖము, గుంటలు పడిన కళ్ళు, ఇవి ముందుగా నాకు కనిపించినవి. దగ్గరకి వెళ్ళి పలకరిద్దామనుకుని, ఎందుకో జంకి ఊరుకున్నాను.ఇలా ఓ నాలుగు రోజులు, వెళ్ళాలా వద్దా? వెళ్ళినా ఏమని పలకరించాలి? “ఏమండి నేను ఈ ఎదురుగా ఉండే రూములోనే ఉంటాను మిమ్మల్ని రోజూ చూస్తూ ఉంటాను” అనా, ఏమనుకుంటరో ఏమో…అయినా సరే ఎందుకో ఆవిడతో మాట్లాడాలి అని ఓ కోరిక, ధైర్యం చేసి ఆవిడ దాక వెళ్ళి ఏం మాట్లాడాలో తెలియక సతమతమవుతుంటే ఆవిడ నన్ను చూసి అడిగింది….

“బాబూ నువ్వు పోస్టుమానువా?”,

“కాదండి ఎందుకడుగుతున్నారు?”సమాధానం కోసం ఎదురుచూడసాగాను, దానికి ఆవిడ నీళ్ళు నిండుతున్న కళ్ళతో చూస్తూ

“ఏమీ లేదు బాబూ, నేను పోస్టుమానుతో మాట్లాడాలి” అని ఊరుకుంది. నాలో ఏదొ తెలియని అలజడి, ఆవిడెందుకేడుస్తోంది?,

“అమ్మా నేను పోస్టుమానుని కాకపోవచ్చు కానీ మీకేమైనా సాయం చెయ్యమంటారా?” అడగకుండా ఉండలేకపోయాను.

మళ్ళీ ఏదోలా చూసి “ఏమీ లేదులే నాయనా పని మీద వెళుతున్నట్టున్నావు వెళ్ళు” అని అంది. ఇంకేమి మాట్లాడలేకపోయాను. అక్కడ్నుండి వెళ్ళిపోయాను.

రెండో రోజు మధ్యాహ్నం బయట మెస్సులో భోజనం చేసి వస్తుంటె పోస్టాఫీసు ఎదురుగా ఆవిడ తూలుతూ కనిపించింది, నేను వెంటనే వెళ్ళి

“ఏమైందమ్మా ఏమిటలా ఉన్నారు?” అని అడిగాను ఆత్రంగా.

“దాహంగా ఉంది బాబూ కొన్ని మంచినీళ్ళు తెచ్చిపెట్టవూ..”,

“మా ఇల్లు ఈ ఎదురుదే అమ్మా రండి నీళ్ళు తాగుదుర్గాని” అని, ఆవిడ్ని పట్టుకుని తీసుకెళ్ళాను. కూర్చోమని కుర్చీ చూపించి ఫ్యాను వేసి మంచినీళ్ళు తెచ్చిచ్చాను.
ఆబగా ఆ మంచినీళ్ళు తాగి, “మంచిది బాబూ నేనిక వెళ్తాను” అని లేచిందామె.

“ఉండండీ, ఎక్కడికీ నేను తోడురానా?”,

“అక్కర్లేదు బాబూ నేను బానే ఉన్నాను” అని ఏదొ అనుకుంటూ ఆ పోస్టాఫీసు అరుగు వైపు దారితీసింది. సాయంత్రం వరకూ ఆమె గురిచి ఆలోచిస్తూ మధ్య మధ్యలో ఆ అరుగు వైపు చూస్తూ ఎప్పుడు నిద్రపోయానో నాకే తెలియదు.

ఆ రాత్రి నాకు నిద్ర సరిగ్గా పట్టలేదు, ఆవిడ గురించి తెలుసుకోవాలనే ఆలోచన నాలో పెరిగింది. ఆ రోజు సాయంత్రం పోస్టాఫీసు మూశాక, ఆమెకి తెలియకుండా ఆవిడ వెనకాలే వెళ్ళాను. ఓ కిలోమీటరు అవతల వాళ్ళుండేది, చిన్న ఇల్లు, చుట్టూ మొక్కలతో చూడటానికి ముచ్చటగా ఉంది. ఎవరైనా కనబడతారేమో అని చూశాను. అంతలో ఆ ఇంట్లో నుండి వాళ్ళ పనిమనిషనుకుంటా బయటికి వచ్చింది, వెంటనే ఆ అమ్మాయితో మాటకలిపి అడిగాను

“ఎమమ్మా ఈ ఇంట్లో ఉండే ఆవిడ రోజూ ఎందుకలా పోస్టాఫీసు దగ్గరకొచ్చి కూర్చుంటారు” అని.

దానికా పనిమనిషి, “ఏం చెప్పమంటారు బాబూ, ఒకప్పుడు మహరాణిలా ఉండెది ఆ అమ్మ, అయ్యగారిది పెద్ద వ్యాపారం, వాళ్ళకి ఓ కొడుకు అమెరికాలో ఉద్యోగం. ఈ చుట్టుపక్కలందరికీ తలలో నాలికలా ఉండేవారు అమ్మగారు.అయ్యగారు ఓ నాలుగు నెలల క్రితం యాక్సిడెంటులో చనిపోయారు. అప్పట్నుండి ఇదిగో ఇలా అయిపోయారు అమ్మగారు. అయ్యగారు చనిపోయినా అబ్బాయిగారు రాలేదు, ఆస్తిని బంధువులమంటూ వచ్చి ఎవరికి దొరికింది వారు పట్టుకెళ్ళిపోయారు, ఒకప్పుడు పంచభక్షపరమణ్ణాలు తినేవారు పాపం ఇప్పుడు సరిగ్గా తిండి తిని నెల రోజులయ్యింది, రోజూ పోస్టాఫీసుకెళ్ళి వాళ్ళబ్బాయి ఎమైనా ఉత్తరం వ్రాశాడేమో అని ఆ పిచ్చి తల్లి ఎదురుచూస్తూ ఉంటుంది” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. గుండెల్ని ఎవరో పిండిన ఒక ఫీలింగ్ ఆ కొడుకు మీద పట్టరాని కోపమొచ్చింది, చాలా బెంగగా అనిపించింది రూముకెళ్ళాక అమ్మకి ఫోను చేసి మాట్లాడాక కాస్త ఊరట దొరికింది.

నాకు రెండు ఇంటర్వ్యూలకి కాల్స్ వస్తే ఆ మరుసటి వారమంతా కాస్త బిజీగా ఉండి, ఆవిడకోసం చూడలేదు, తర్వాత ఓ రెండు రోజులు ఆవిడ కనపడలేదు, ఏమైందో అని ఆమె ఇంటికి వెళ్ళాను. గెటు దగ్గర నిలబడి కాలింగు బెల్లు నొక్కాను. లోపలినుండి ఒకతనొచ్చి గేటు తీసి “ఎవరండి? ”అడిగాడు. “నా పేరు శెఖరం అండి, నేను పోస్టాఫీసు వీధిలో ఉంటాను, గత కొన్ని రోజులనుండి ఈ ఇంట్లో ఉండే అమ్మ అక్కడికి రావటంలేదు విషయమేంటో కనుక్కుందామని ఇలా వచ్చాను” చెప్పాను. “ఆవిడకి ఒంట్లో బాగోవటం లేదు సార్, నేను వీళ్ళ ఫ్యామిలీ డాక్టర్ని, రండి లోపలికి”. లోపలికెళ్ళాను, ఇళ్ళు బయటకి చిన్నదిగా సాధారణంగా కనపడినా, ఆ పనిమనిషన్నట్టు ఒకప్పుడు బాగా బ్రతికిన కుటుంబం అని తెలుస్తుంది, ఆ ఇంట్ళోని వస్తువులని బట్టి.

“మీరు ఈవిడని ఎలా ఎరుగుదురు?” అడిగారు డాక్టరుగారు.

రోజూ పోస్టాఫీసు దగ్గర చూసేవాడిననీ, ఒక రోజు మా రూముకి కూడా ఆవిడని తీసుకెళ్ళానని చెప్పాను, “అసలేమయిందండి? ఈవిడకి ఏంటి ప్రాబ్లం?” అడిగాను.

“ఏమీ లేదు సార్ మనోవ్యాధి అంతే, దానితోనే కృంగిపోతున్నారు, మీరేమి అనుకోనంటె ఒక చిన్న సహాయం చేయగలరా?” అడిగారు.

“ఆ చెప్పండి”,

“ఈ ఇంటి పనమ్మాయి కోసం చూస్తున్నాండీ, ఆమె వస్తే వెళ్దామని కానీ ఆమె ఇంకా రాలేదు, ఇహనొ ఇప్పుడో వస్తుంది, కానీ నాకొక అర్జెంటు విషయమై హాస్పిటలుకి వెళ్ళాలి ఎలాగా అని చూస్తున్నాను, ఇఫ్ యూ డొంట్ మైండ్ కొంచం పనమ్మాయి వచ్చే వరకు ఈమెకి తోడుంటారా?”

“అయ్యో పర్వాలేదండీ నేనుంటాను మీరెళ్ళండి”

రండి ఆవిడని చూద్దురుగాని, అంటూ లోపలి గదిలోకి దారితీశారు డాక్టరుగారు, ఆ గదినిండా ఫోటోలే, ప్రతి గోడకి నాలుగు, ఆవిడ మంచం పక్కన రెండు, అన్నీ వాళ్ళ ఫ్యామిలీ ఫోటోలని నాకర్ధమైంది. డాక్టరుగారు, “ఏవండీ పార్వతిగారూ, ఇదిగోండి మిమ్మల్ని కలవటానికి శేఖరం అట వచ్చారు చూడండి” అన్నారు.

నేను దగ్గరికి వెళ్ళి, “ఎలా ఉన్నారమ్మా? గుర్తు పట్టారా నన్ను” అని అడిగాను.

ఆవిడ నన్ను చూసి పలకరింపుగా నవ్వారు.

“శేఖరం గారు ఇది నా విజిటింగు కార్డు ఏమైన ఇబ్బందైతే ఫోను చెయ్యండి, థాంక్సెలాట్” అని నాకు కార్డిచ్చి, పార్వతి గారితో ‘వెళ్ళొస్తాను, మీకు ఈ అబ్బాయి తోడుంటానన్నాడు’ అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు.

“బాబూ నువ్వు పోస్టాఫీసు దగ్గర ఉంటావు కదూ, ప్చ్, నాకు ఒంట్లో బాగోలేదు నువ్వు కొంచం రేపు వీలుచేసుకుని పోస్టాఫీసుకెళ్ళి నాకేమైనా ఉత్తరం వచ్చిందేమో అడిగిపెట్టవూ” అని అన్నారు.

“సరేనమ్మా నేను కనుక్కుంటానుగానీ ఏమిటమ్మా మీరిలా ఆరోగ్యం పాడుచేసుకోవటం, రోజూ అలా పోస్టాఫీసుదాకా నడవకపోతే, ఆ ఉత్తరమేదో వస్తే పోస్టుమానే తెచ్చి ఇస్తాడు కదా” అన్నాను నేను. దానికామె నవ్వి, “ ఏమారోగ్యాం బాబు, జీవితంలో ఎన్నో ఓడిదుడుకులను ఎదుర్కున్నాను, ఈ చిన్నపాటి నలత నన్నేమీ చేయదు” అంటూ తన స్వగతాన్ని చెప్పటం మొదలుపెట్టింది.

“నేనొక అనాధని బాబు, చిన్నతనంలో ఎవరో పుణ్యాత్ముడు వీధిలో ఆకలితో ఏడుస్తూ కూర్చున్న నన్ను చేరదీసి అణ్ణం పెట్టి ఓ అనాధాశ్రమంలో చేర్చాడు. అక్కడే నేను పెరిగి పెద్దదానినయ్యాను, ఆ అనధాశ్రమంలో ఎందరో పిల్లల్ని ఎవరో ఒకరు వచ్చి దత్తత తీసుకెళ్తూండెవారు, వారందర్నీ చూసి నాకూ అమ్మానాన్నలు ఎవరైనా ఉంటే బాగుండు అని వెక్కివెక్కి మౌనంగా ఏడ్చిన రాత్రులెన్నో…. మా ఆశ్రమంలోనే చదువుకుని పదవ తరగతి పాసయ్యాక, టైపింగు నేర్చుకుని ఓ ఆఫీసులో టైపిష్టుగా చేరి, మొదటినెల జీతం అందే వరకు నాకున్నది రెండే రెండు చీరలు, ఒకటి వంటిమీదుంటే, మరోటి దండెం మీదుండేది. ఆ తర్వాత అదే కంపెనీలో ఉద్యోగంచేస్తున్న హరిప్రసద్ గారూ నేనూ ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నాం. అప్పటిదాకా ఏ బంధువులూ లేని నాకు ఆయనే ఆత్మబంధువయ్యి నన్ను మహారాణిలా చూసుకున్నారు, పెళ్ళైన నాలుగేళ్ళవరకూ పిల్లలు కలగలేదు ఏంతో బాధపడేవాళ్ళం, మా అత్తగారు, ఆయన తరుపు బంధువులూ అడిగే ఈటలవంటి ప్రశ్నలకి మావారు నన్ను సమర్ధించుకుంటూ, అందరికీ తానే సమాధానమిస్తూ నన్ను అపురూపంగా చూసుకునేవారు, పోనీ ఎవరినైనా దత్తత తీసుకుందామంటే మా అత్తగారు ససేమిరా అనేవారు. ఇన్ని బాధల తరువాత నాకు పుట్టినవాడే మా అబ్బాయి సూర్యం” అని చెప్తూండగా పొలమారి దగ్గు వచ్చింది… పక్కనే ఉన్న నీళ్ళగ్లాసునందించాను. ఈలోగా వాళ్ళ పనమ్మాయి వచ్చింది, నన్ను చూసి ‘ఎంతసేపయ్యింది బాబు వచ్చి’ అని పలకరించింది. “బాబుకి కాఫీ పట్రా” అని పార్వతిగారు చెప్తే నన్నుండమని ఆవిడ వంటింట్లోకి వెళ్ళింది.

“మీ సూర్యం అమెరికాలో ఉన్నాడట కదండీ” అడిగాను నేను, “అవును బాబు, వారు అందరికీ అన్నీ సమయానుకూలంగా చేశేసేవారు, ఏనాడు ఇది తక్కువైంది అని అనుకోకుండా సర్దేవారు, రెండు సంవత్సారల క్రితమే వారి చేతుల మీదగానే సూర్యం పెళ్ళి కూడా చేశారు, వాడు ఉద్యోగనిమిత్తం, విదేశాలు వెళ్ళాడు వెళ్ళిన మొదటి సంవత్సరం నాకు బాగా బెంగ వేసింది అది చూసి మా వారు నన్ను అమెరికాకి తీసుకెళ్ళి వాడ్ని చూపించారు, దానికి నేను ‘సారీ అండీ నాకోసం ఇప్పుడు అనవసరమైన ఖర్చు మీకు’ అని అంటే అప్పుడాయన నవ్వి ‘పిచ్చి మొద్దూ సారీ ఎందుకురా, ఈ డబ్బు ఎప్పుడైనా సంపాదించుకోవచ్చు నాకు బాధలేదు డబ్బు ఖర్చైనా పర్వాలేదు నీ మొహంలో నవ్వు చూశాను కదా అది చాల్రా నాకు’ అని అన్న మాటలు విన్నప్పుడు నా మీద నాకు కించిత్తు గర్వం కలిగింది, నా నవ్వు మీద నాకు అసూయ కలిగింది…నేను పెళ్ళినాడు చేసిన ‘భోజ్యేషు మాతా…శయనేషు రంభ, కరణేషు మంత్రి క్షమయా ధరిత్రి, ’ అనే పదాలకి నేనెంత సరిపోయానో తెలియదు కానీ, “ధర్మేచ, అర్థేచా, కామేచా నాతిచరామి” అన్న మాటలని తాను సరిగ్గా పాటించారు ఒక్క ‘మోక్షేచ నాతిచరామి’ మాత్రం నన్ను విడిచి తాను ముందుగా వెళ్ళిపోయారు” అంటూ కన్నీళ్ళపర్యంతమయ్యారు పార్వతిగారు

“అయ్యయ్యో ఊరుకోండమ్మా, మీరిలా బాధపడితే ఎలా ఊరుకోండి”

“ఇంకా బాధపడటానికేముందిలే బాబు, పాపం మనవడిని చూడాలి అని ఎంతాగనో అనుకునేవారు ఆయన, కానీ, సూర్యానికేమి పని పడిందో ఇంతవరకు అసలు రాలేదు, వారు పోయినప్పుడు మాత్రం ‘మై డీప్ కండోలెన్సెస్ విల్ రీచ్ సూన్’ అని టెలిగ్రాము పంపాడు అయినా నేనెదురుచూసేది వాడొచ్చి నన్ను చూసుకోవాలని కాదు బాబు, పాపం వాడి నాన్న పోయిన దుఃఖం వాడిని పిండేస్తుండి ఉంటుంది, ఒక అమ్మగా వాడిని అక్కున చేర్చి ఓదార్చాలనే నా తపన, కొడుకు చేత వారికి తలకొరివి పెట్టించలేకపోయినా మనవడిని ఎత్తుకుని ముద్దాడి వాడి తాత ఆత్మ కి శాంతి చేకూర్చాలని ఆశ”…అది విన్న నా గుండె చివుక్కుమంది, కన్నతండ్రి చనిపోతే చాలా ఫార్మల్గా ఏదో మొహమాటానికి పంపినట్టు ఓ టెలిగ్రాము పంపిస్తాడా, ఛి అసలు వాడు కొడుకేనా, పాపం ఈ పిచ్చితల్లి వాడికోసం వాడు వ్రాసే ఉత్తరం కోసమింకా ఎదురుచూస్తుంది, కనీసం అదన్నా గుర్తుందో లేదో ఆ సూర్యానికి, ఆవిడ గుండెలో నీళ్ళు, కళ్ళలో ఎదురుచూపుని చూస్తుంటే నాకు జాలి కంటే కోపమెక్కువేస్తోంది, అసలు ఆ సూర్యమనే వాడెక్కడున్నాడో వెతికి పట్టుకుని నాలుగు తన్ని ఈడ్చుకొచ్చి ఈ తల్లి పాదాలమీద పడేయాలన్నంత ఆవేశంగా ఉంది.“సూర్యానిదేదైనా ఫోనునంబరుందా అమ్మా?” అడిగాను, “నా దగ్గర లేదు బాబు, నాకు ఆ అమెరికాకి ఫోను చెయ్యటం రాదు, ఎప్పుడైనా మాట్లాడాలంటే వాళ్ళ నాన్నగారే ఫోను చేసిచ్చేవారు” అని అన్నారు. “పొద్దుపోయింది నేను ఇంటికి వెళ్ళొస్తానమ్మా, మీరు జాగ్రత్త, మళ్ళీ రేపు కలుస్తాను” అని చెప్పి నేనింటికి వచ్చాను.

ఇంటికి వెళ్ళాక నాకేమీ తోచలేదు ఏదో ఒకటి చెయ్యాలి, ఎలాగైనా ఆ అమ్మ ఆక్రోశం తీర్చాలని బాధ, కసి. ఇంతలో డాక్టరు గారిచ్చిన విజిటింగు కార్డు కనపడింది, వెంటనే ఆయనకి ఫోను చేశాను, “డాక్టరు గారూ సారీ అండి ఈ టైములో ఫోను చేసినందుకు, నేను శేఖరాన్ని, ఇందాక పార్వతమ్మగారింట్లో కలిశాము, ఏమీ లేదండీ, పార్వతమ్మగారబ్బాయి సూర్యంది ఏదైనా ఫోను నంబరుంటే ఇస్తారనీ”…….

‘కౌసల్యా సుప్రజా రామా…’ దూరంగా గుడిలో సుప్రభాతం లీలగా వినిపిస్తోంది. తెల్లవారింది, లేచి స్నానం చేసి, టిఫినయ్యాక, పది గంటలకి పార్వతమ్మగారింటికి బయల్దేరాను, దారిలో ఓ డజను అరటిపళ్ళు కొనుక్కుని. వాళ్ళింటి దగ్గరకెళ్ళగానే, వాళ్ళ గేటు ముందు కోలాహలంగా ఉండటం కనిపించింది. ఏమయ్యుంటుందా అని కాస్త వడివడిగా అక్కడికి చేరుకున్న నాకు ఎదురుగా పార్వత్మ్మగారి శవం స్వాగతం పలికింది. నిశ్చేష్టుడినయ్యాను ఒక్కసారిగా కళ్ళలో నీళ్ళు గిర్రున తిరిగాయి, ‘అమ్మా’ అనే ఝుంకారంతో గుండె లోపల ఏదో తుఫాను. ఆమె శరీరంలోని ప్రతి అణువూ స్పందనలేకుండా అలా స్తంభించిపోయింది. ఆవిడ మరణించింది, బాల్యంలోని ఆశలలో, యవ్వనంలోని స్వప్నాలలో, ముదిమిలోని నిరాశలలో నడిచిన ఆ పాదాలు నిర్జీవమై పోయాయి. ఆమె ఒకసారి నాతో అన్నారు, “యవ్వనంలో ఎన్నో కలల్ని కంటాం, అల్లుతాం, వృధా చేస్తాం కాని ఈ ముసలితనం మీదపడ్డాకే అర్ధమవుతుంది అవన్నీ కల్లలేనని” అని, నిజమే ఆవిడ జీవితంలో ఓ పరిపూర్నమైన కుటుంబం అనేది ఓ కలగానే కల్లగానే మిగిలిపోయిందాఖరికి. ప్రేమకోసం తపించిన ఆ గుండె ఇక ఈ భారాన్ని మోస్తూ కదలలేనంటు ఆగిపోయింది, నీకు నీడైన నీ భర్తని చూపించలేని ఈ నిశీధిలో ఇక ప్రేమనేమి వెతికిపెట్టగలనని నీ మనసుకెలా చెప్పాలో తెలియక ఆ పెదవులు మూగబోయాయి. ఎప్పట్నుండో విశ్రాంతి లేకుండా ఎదురు చూస్తున్న ఆ కళ్ళని ఇకనైనా విశ్రమించమని వాటిని రెప్పలు శాశ్వతంగా కౌగిలించుకున్నాయి, ఎన్ని నాళ్ళనుండి లేదో నిద్ర, అన్ని నాళ్ళకి ఇకపై రోజులన్నీ జమా అనుకుందేమో ఆమె శాశ్వతంగా నిద్రపోతోంది.

నెల రోజుల క్రితం వరకు ఆవిడెవరో నాకు తెలియదు, రెండు వారాల క్రితం వరకు ఆమెతో మాట్లాడనైనా లేదు, నిన్నటి వరకు ఆవిడ గతం తెలియదు, ఐనా ఏదొ బాధ, గుండెలని పిప్పి చేస్తున్న భయంకరమైన నొప్పి, ఏమీ చేయలేని నిస్సహాయ స్థితి, రాత్రి డాక్టరు గారు చెప్పిన విషయం విని వేసిన బాధకి ఈ బాధ జతై నన్ను తట్టుకోలేనంత ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తోంది, వాళ్ళ నాన్నగారి మరణ వార్త విని బయలుదేరిన సూర్యం, అతని భార్య, బాబు దారి మధ్యలో విమానం కూలి చనిపోయారు. నేనెంత పొరబడ్డానో గుర్తు తెచ్చుకుని బాధపడ్డాను ఆ దేవుడెంత కఠినాత్ముడో అనిపించింది అది తెలిసి, కానీ ఇవాళ అనిపిస్తుంది ఆ తప్పు చేసిన దేవుడే ఈ తల్లికి నిజం తెలియనీయకుండా చేసి ఓ ఉపకారం చేశాడు. అదే ఈ తల్లికి తెలిసుంటే? చిన్నతనంలో తన గుండెలపై నాట్యాలాడిన ఆ కాళ్ళు ఇక తనవైపు రాలేవని తెలిసుంటే? తలుచుకుంటేనే భయమేస్తుంది . ఎదురుగా ఆవిడని చూస్తుంటే గుండెలవిసేలా తనివితీరా ఏడవాలనిపిస్తోంది. అమ్మని చూడాలనిపిస్తోంది తనని నేనెంత ప్రేమిస్తున్నానో చెప్పాలని ఉంది, ఆ ప్రేమ మూర్తిని చూస్తేనే అర్ధమయింది తల్లి ప్రేమ ఎంత గుడ్డిదో, ఎంత పిచ్చిదో. ఆ రోజు రాత్రికే బస్సు ఎక్కాను మా ఊరికి.

6 Months after Break up

Was it 6 months??? I don't really know how long has it been that we "Broke up". Each time we had a fight I had to think if is this the one with whom I wanted to share my life with? But then my inner-self wouldn't let me stand the thought of it and so I pushed it a little to make things workout. Each time, I was pushing it up the hill expecting there will be a plain road later where we can share the ride with all harmony, but then after two years of pushing, rite when I was about to give up on it, she started pulling it from the other end while I wanted to stay rite there. Tired a bit and excited a bit I got myself ready to go with her and see whats after the peak of the hill. I often thought what if I find a deep hollow valley ahead of me.Well I never tried to answer to that question to myself. To my little surprise, once I reached the top, I saw a road that was split into two under the name of careers. After 6 months of her pulling from the other side, we ended at a point where we have to make a decision on which one to choose. We argued but never agreed over it and then we lost it. I said I will take the road I wanted and she said she will take the opposite.
I didn't know what to do, May be I never did.

I thought I knew where to draw a line and where not to,
I thought I knew how things can be managed during tough times,
I thought there will be a detour when there is a road block,
but in here I hear my ignorance laughing at me and my silliness embarrassing me.

Things went wrong many times before, but then I thought things do go wrong all the time, but what matters is how I put up with them, sort them, and clear 'em off my way.

I have never realized that this was not supposed to be happening in the first place. Don't get me into being pessimistic, for if you have known me, you will know how optimistic I am, but trust me there are elements that that can turn positive to negative depending on the environment (yeah rite! Just like in chemistry. After all relationship is also a chemistry between two entities (read as people))

After six months of our separation, I know very little of her whereabouts. My heart that was once sensitive to her every emotion, now cares less for her and has no take on whatever she has to complain about me. Somehow, today out of the blue, without any warning, my pen starts to write this whole episode on paper. Many questions run through my head.
Why now?
Did I really get over her?
Do I have to feel guilty about what has happened?
Do I owe an explanation to anyone?
If I ever have to give a second chance to her or if she tries to give me a chance, how is it gonna be?

We have made the vows to each other, but both of us failed to deliver what we had promised. Is there a second chance at all? And If there is one, is it to be given or taken?

I don't know what she is doing now, all I am aware of is that she has not gone all through the road she wanted to take but is sitting somewhere along the road probably lost.

On the otherside, I have hit the brake on my headed way, questioning myself whats next. Things aren't the same after I am off the hook. I really am enjoying my life and am seriously loving everything thats happening to me and have started to take everything, the gain and the pain with a smile once again. Yet again, as I said, things are never the same. Being single after a relationship involves a LOT of transition.

I am not (certainly??) looking forward to turn around, reach her, and walk together again. I somehow lost the urge to find another soul to share the road, probably I am scared to commit myself to someone all over again or may be I am awaiting for my THE ONE, I don't know! I wonder if I am really taking the signals sent by the woman sitting across my table at the coffee house rite or if I am able to hear that flirt in the voice I hear each night over the phone.
However my present path has been changed from what it was to be earlier. Its not gonna be a smoother one, it will be a bumpy ride. Going back home to the family and deciding to stay in motherland for the most of my life was an unexpectedly easy decision to make, yet am unaware of what, time beholds for me. Now I put down my pen leaving all my questions to time, for I know it has all the answers.

I now quest for the person whom I can be sure to be with and say as Beethoven said...Forever thine, Forever mine, and Forever ours. But Never gonna give up on Love.

......I was crazy about this young lady...dont know why I was dragged towards her but it just happened

........I never knew her before
infact i dont know much abt her even now
........I have never met her nor did i see her until she sent me her pic

Yet I dont say that I like her........but I wud say that I am in love with her

It didnt happen that she was there with me in my highs and lows
but after knowing her .......

though she was not there on my side physically in my highs and lows....her thoughts were

she gained so high value in my thoughts and whatever i think and plan I am doing it keeping her in my mind

is my mind so childish to give a person who was nowhere ..... such an important position in my each and every step
no thats not it

my mind is strong and matured and can decide what is what

and I truly and genuinely know that I am in love with this gal

Every thought i make
Every moment i feel
everything that i do
i feel her and i care her....

and this just doesnt mean that i am a mere caretaker of her ...

I know that i cant feel as such to any alien in my life

I love you so much my sweetheart

no matter what happens i continue loving you

manasuna nindina naa nicheli..........

neeti binduvulu meni sogasuni thadapa thapinchaga

naa javaraaali navvula puvvulu virisi prakruthi prakaasaanni thana mundu daasoham chesaayi

naaloni jeevam neevani naaloni sarvam neevani nenu neeku theliya jeya

sathavidhaala prayathninchi alasi solasi pothini

nanu kaavaga vachi nannu kalisi naa madiki ooratanichi nee chirumandahaasamutho nee

sammathamu thelipina chaalu cheli

nee chaaya thaaki pulikencha eduruchoose yee yavvana javvani dharani

nee swaasa cheraga sraminchi, ghaneebhavinche aa chirugaali

nee andiyela savvadini vina thapinche aa nissabhdha nadi jhari

nee kuralanu ramimpa thahathahalaade poolaraasi

nee momu chandrabimbamai nee darahaasame naa yeda mungita rangavallikalai

nee sammathame naa nooru janmala phlamai nanu varincha vachedavani

na nayanaalu padigaapulu kaasthunnavi"

pyaar huva hai.......

pyaar kiya nahi jaathaa hai,
pyaar diyaa nahi jaatha hai...pyar tho bas ho jaatha hai,
woh kab kisi kaise hothaa hai woh tho ye khuda sirf tume hi pathaa hai
najaane kitne log hai deewane tumhaare peeche
na jaane kitne dil mile hai is mukaam pe , aur ye bhi hai ki dil thoot the hai kabhi kabhi pyar mey,
phir bhi ye pyaar hameshaa javaan hai
aur sabko ye tarasthe hi rehtaa hai,
pyaar tho bas ho jaatha hai,
yeh tho sach hai ki sab ko kabhi na kabhi pyaar hotaa hai,
par ye hum na jaane kaise ye hothaa hai

Meri jaan

This is kind of funny poem I dont know why I felt funny about it.....I just woke up in the middle of last night around 3 AM and wrote down this one......

Jaane jaana tere nainaa
jisne hume kiya deewaana
Jinhe dekhthe hi utargaye hamare phaseenaa
ab yu na hume tharsaana
meri hai tu jaan haseena
mera ab hai ek hi taraana
mauka mile tho aapse hi nazar milaanaa
hum bechaare hai aapke aphsaana
mautharmaa humse kabhitho milonaa...baatein kiya karonaa
naa maangu tujhse chaand sonaa
bas tum mere dil mein samaajaana
bura na lena meri yeh dil hai sachaa
usey samajh kar humse pyaar karonaa....

Meri Mehabooba

Woh aisi hai woh waisi hai par main jaanu naa woh kaisi hai
Gham ki dhoop mei chaav hai woh,
Khushiyon ki roshini hai woh,
Woh aisi hai woh waisi hai par main jaanu naa woh kaisi hai
dhoor rahetehi tharsaathi hai woh,
Paas aathe hi pyaar barsaathi hai woh,
woh aisi hai woh waisi hai par mein jaanu naa woh kaisi hai
raath ko jab sothaa hu tho neende churaathi hai woh,
subah jab ut thaa hu tho sapno mein lejaathi hai woh,
woh aisi hai woh waisi hai par mein jaanu naa woh kaisi hai
jab koi achaa lagthaa hai,
thab dharthi pyaari lagthi hai,
ambar sona lagthi hai,
Mein hu uski prem mei deewaana....aur woh.....uhhhh mein jaanu naa woh kaisi hai.

Naa nicheli....

Chilipi nayanaala naa nicheli

kari mabbulanu chekoni vachina naa komali

nee mabbula yeda chaatuna daagina premaamruthamuni neeruga malachi

naa hrudaya vaakita kuriyagaraava

Nee mamathala jadivaanala thadisi muddai

paravsamai naatyamaadi nee bigi kougita nilavaga thalachithine

ninne valachina nee sakhudi pai intha

bettu thagadu priya nesthama

nanu cheraga raaraada nee premanu chooparaada o cheliyaa

nee sirimuvvala garjanala alajade naaku Amruthavarshini raagam

nee chekkilla Merupulalo nanu nenu gaanchanee

nee premadhaaralo niluvella thaduvatuku enni yugamulaina ne vechedane

One Love

Aah Good Morning!!!!...It was yet another beautifulday...
But at that point I never knew it was not just any other day..
As usual I've done with my halfday classes at the college...
went to canteen grabbed some stuff to eat and was chilling out with frenz
talking all about nothing....
All of a sudden I saw her...there she was seated right opposite to my table with her frenz
I never believed in Love at first sight and I dont believe it even now
But there was some thing charishmatic in her...and with no intention, I spoke
"Woww Isnt she Beautiful...."
She stood up coming towards me to get some water that was there beside my table
Aaah what a moment it was ... Her glance freezed the whole world around me
I wonder how I didnt see this one girl in my college for these three years



It was indeed the first time I saw her.....but I feel as though I've known her for years


I really wonder how she charmed me????..

At times we feel so surprised..seeing that very small things in life take a crucial role in turning our idealogies, our behaviour, our future and our lives...

Eversince then she was appearing wherever I go
It was the last day of our semester and we are about to get a vacation
but annoyingly I was dull rather excited
I was worried coz I am gonna miss her
I wonder why this lady who is a stranger to me brought about such a feeling in me

I dont know what it meant
but I know this much is true .... I am awaiting for my vacation to be completed
so that I can meet her Once again...